Zoals gezegd is Het Vicarius Genootschap een voorbeeld van een actiethriller van internationale allure. De filmische schrijfstijl is de grote kracht, waardoor de lezer het verhaal niet alleen leest. Het wordt beleefd. Als Jim uit zee wordt gered is de lezer op de boot en kan het zilte water worden geroken. Tientallen van deze voorbeelden in het boek brengen het leesplezier op grote, haast on-Nederlandse, hoogte. De ene verhaallijn volgt daarbij de andere op. In het begin geeft dit een beetje het gevoel alsof alles in de knoop zit als een streng kerstverlichting dat een jaar op zolder in een doos zat. In tegenstelling tot deze verlichting is de manier van ontwarren van de verhaallijnen door Era Richmen een genot en een belevenis. En juist wanneer je denkt het allemaal te begrijpen, slaat de auteur je in de ontknoping met nog een laatste wending om de oren, waardoor alles in een ander daglicht komt te staan. Het knappe is dat juist deze laatste plotverandering het verhaal rond en compleet maakt. Dat Era Richmen de schrijfkunst verstaat, blijkt ook uit de voelbare manier waarop hij zijn personages tot leven weten te wekken. Van Jim wisten we dit al en toch krijgt hij in Het Vicarius Genootschap nog meer vet op de botten dan hij al had. Hoewel zij niet de hoofdrol speelt, moet in dit verband toch ook het personage Sheila worden genoemd. Zij speelt op haar manier een cruciale rol. Niet alleen vanwege haar rol in de plot, maar vooral de manier hoe de auteur haar af en toe letterlijk tussen het verhaal en de lezer inzet. Sheila wordt regelmatig in het ongewisse gelaten en dat plaatst haar op die momenten letterlijk naast de lezer die immers hetzelfde gevoel heeft. Voor deze manier van schrijven past slechts respect. Ten slotte verdient de slechterik uit het verhaal een vermelding, omdat er ook ruimte is voor de omstandigheden die zijn handelingen weliswaar niet goed kunnen praten, maar die wel een keerzijde van de medaille tonen. Toch heeft dit boek een klein nadeel. Het is bijzonder spijtig dat Het Vicarius Genootschap alleen in de Nederlandse taal verschenen is. Dit verhaal en deze auteur verdienen domweg een enorm lezerspubliek. Een vertaling in het Engels zou niet misstaan en dan zou Era Richmen zich zonder voorbehoud tussen de meeste internationale bestsellerschrijvers weten te handhaven.

De opbouw van het plot ontwikkelt zich, na de bewustwording van de dood van Soraya, met uitvoering van Matteos’ nieuwe functie als persoonlijk adviseur van president Julia Davenport. Samen met Tess Brown, data-analiste bij de CIA, ontdekt hij dat er ergens op de wereld een macht zich aan het ontwikkelen is die wereldwijd zijn invloed inbrengt. De bedoeling is duidelijk….de wereld moet vanuit één machtscentrum geregeerd worden waardoor onderlinge strijd overbodig wordt en de wereldheerschappij door één man wordt gevoerd. Een emotioneel beschadigde Jim Matteos bindt de strijd aan met de uiterst charismatische leider van een genootschap die alles wat zijn ideaal in de weg staat, vernietigt. Het ideaal van de geheimzinnige Alexander wordt duidelijk geprojecteerd op een wereld die zich niet veraf bevindt van de wereld anno 2024. De verhaallijn wordt gevuld met veel spanning en gevaarlijke situaties, aan beide kanten van de lijn. Richmen beheerst de kunst om de spanningslijn ongezien langzaam strak te trekken en te houden tot in de finesses. Je zou het bijna beschouwen als een aangeboren natuurtalent, maar al na drie boeken zonder co-auteur kan zijn stijl zich meten met geheim agent Jack Ryan, de protagonist van Tom Clancy en de politiek getinte thrillers van David Baldacci, beiden Amerikaanse bestsellerauteurs. Samengevat is Het Vicarius genootschap een zeer geslaagde en gelaagde actiethriller dat voor vijftig procent op het karakter Jim Matteos drijft en voor vijftig procent op het talent van de auteur Richmen. Daarmee kan de volle honderd procent aan het talent van de auteur worden toegewezen. Hiermee schaart hij zich als enige Nederlandse auteur in het rijtje internationale schrijvers van actiethrillers die momenteel deze erelijst aanvoeren. Een groter compliment kun je niet naar je toegeschreven krijgen.

Een sneltreinvaart. Dat is de beste manier om het tempo dat Richmen hanteert te beschrijven. Zijn schrijfstijl is erg direct en typeert zich door korte, compacte zinnen. Vanaf de eerste tot de laatste bladzijde raas je door het verhaal heen. Stoppen is onmogelijk, want je moet en zal verder lezen. Steeds maak je jezelf wijs dat je aan het laatste hoofdstuk gaat beginnen, maar al snel ben je weer tientallen pagina’s verder.  Ondanks het extreem hoge tempo waarin het verhaal is geschreven, weet Richmen de gewenste rustmomenten in te lassen. Richmen lijkt ten opzichte van zijn voorgaande werk nog beter te weten waar hij naartoe wil. Het plot zit technisch goed in elkaar en passages vloeien logisch in elkaar over. Op perfecte wijze wisselt de auteur flitsende actiescènes af met passages waarin hij de focus verlegt naar het emotioneel uitdiepen van zijn personages. Dit maakt Het Vicarius Genootschap tot meer dan een ‘ordinaire’ actiethriller met enkel drank, drugs, seks en explosies.  Ook de wisseling van perspectief tussen Jim Matteos, computerexpert Tess Brown, de vrouw die Jim uit zee redt en de mysterieuze leider van Het Vicarius Genootschap zorgen voor een prettige afwisseling. Elke verhaallijn is even boeiend, waardoor het soms voelt alsof je meerdere boeken in één aan het lezen bent.  Met de creatie van Het Vicarius Genootschap, een geheime organisatie die net als bijvoorbeeld de Illuminatie een nieuwe wereldorde nastreeft, schetst Richmen een beangstigende, alternatieve realiteit, die misschien niet altijd zo ver verwijderd is van het huidige wereldbeeld als de meeste mensen denken.  Ook in de ontwikkeling van zijn personages laat Richmen geen steken vallen. De leider van Het Vicarius Genootschap is even beangstigend als intrigerend en de innerlijke conflicten waar Jim Matteos gedurende de hele serie mee worstelt, komen wederom goed naar voren. De verliezen die hij in eerdere missies heeft geleden hebben hem zachter en toegankelijker gemaakt zonder zijn heldhaftigheid en charisma af te breken. Richmen schuwt ook in zijn nieuwste thriller niet om de schaduwkanten van de mens naar voren te brengen. Naast de gebruikelijke maatschappijkritiek die in zijn woorden doorsijpelt, laat hij zijn lezers afdalen in de donkere krochten van de menselijke geest. Richmen aarzelt niet om zijn passages een gruwelijk, beangstigend en zelfs een tikje pervers te maken als het verhaal daar realistischer en meeslepender van wordt.  Wie aan Het Vicarius Genootschap begint, riskeert een aantal slapeloze nachten. Want, naast dat je moet blijven lezen totdat het boek uit is, zullen bepaalde passages je ‘s avonds wakker houden. Richmen slaagt er wederom in een topthriller van Nederlandse bodem te schrijven die op het wereldtoneel niet zou misstaan. Richmen is hard op weg om de koning van de Nederlandse actiethriller te worden.

Met Het Vicarius genootschap is Era Richmen er wederom in geslaagd een page turner af te leveren van internationale allure. Doordat Era Richmen als hoofdpersonage kiest voor een CIA agent, het verhaal zich afspeelt in de Verenigde Staten en de plot betrekking heeft op de verdeling van de macht over de gehele wereld, doet niets je vermoeden dat het verhaal is bedacht in ons eigen koude kikker landje. Zelfs de naam van de auteur, dit betreft overigens een pseudoniem van Eric Bakker, zou op het internationale podium niet misstaan. Era Richmen schrijft in een moordend tempo en door overbodige diepgang achterwege te laten komt de plot als een sneltrein op de lezer af, wegleggen is hierbij geen optie!

Met het lezen van De Saraceens samenzwering en De Paarse Engel werd ik fan van Era Richmen. Ik vind het intelligente thrillers waarin veel verwerkt is; wereldpolitiek, grote dreiging, spionage, actie, sterke opbouw met voldoende oog voor personages en setting. Daarom was ik blij dat eindelijk Het Vicarius genootschap uitkwam.

 In dit derde deel staat Jim Matteos weer centraal. Jim is een geheim agent die veel (vanuit vorig deel) te verwerken heeft. Hij grijpt makkelijk naar de fles, maar als de Amerikaanse president hem aanspreekt op zijn belofte om veiligheidsadviseur van haar te worden en hij tegelijkertijd met een ontmoeting en wereldschokkende gebeurtenissen geconfronteerd wordt, gaat hij toch aan de slag. De andere verhaallijn gaat over een charismatische man die een slim plan heeft bedacht en uitgewerkt waarmee hij aan de knoppen draait. Vanuit hem worden een aantal dingen bedekt geschreven en het wordt echt huiveringwekkend als je erachter komt wat hij allemaal in stelling heeft gezet. Plannen en gebeurtenissen die akelig dichtbij komen en zo maar actueel zouden kunnen zijn.
 Het verhaal ontvouwt zich in een wervelend tempo met veel afwisseling. Daarin zijn de muzikale nummers waar de auteur naar verwijst zeker te herkennen. Wat ik extra vind toevoegen qua schrijfstijl is hoe locaties beschreven worden en dat er ook aandacht is voor de binnenwereld en ontwikkeling van de personages. Tegelijkertijd zet het gedachtengoed van de man en de gesprekken hierover je wel aan het denken over waarden en de huidige maatschappij.

 Met het Vicarius genootschap heeft Era Richmen een boeiende en heerlijke actiethriller geschreven waar niets op af te dingen is. Ook dit is weer een intelligentie thriller waar alles goed is opgebouwd, goed is uitgewerkt en alles goed aan bod komt. Dit deel is ook prima als standalone te lezen maar alle drie de uitgaven in nieuw jasje zijn ook samen een aanrader!

Holy shit… Wat een absoluut briljant boek weer van Era Richmen. Van de 1e t/m de laatste bladzijde droop de spanning ervan af, nergens zakt het in, dat gevoel een heel boek lang vasthouden, dat is een prestatie van formaat. Helemaal als je dat 3 boeken achter elkaar met dezelfde hoofdpersoon flikt! Telkens als je denkt dat je in het verhaal zit, gebeurt er een halve bladzijde verder weer iets waardoor je totaal verbijsterd bent. Hoe extreem de gebeurtenissen ook zijn, uiteindelijk past alles perfect in elkaar. Dit is een ‘Sleep is good, this book is Better’ verhaal. Een sanitaire tussenstop vond ik al een vervelende onderbreking. En ja, David Baldacci zal met een verdomd goeie nieuwe thriller moeten komen om dit te evenaren, ook al is hij al 20 jaar mijn favoriete schrijver. Wat heb ik weer genoten van Jim Matteos. Mijn enige kritiek ten voordele van Baldacci is: Kun je er niet ook gewoon 6 per jaar schrijven? 
Dit boek verdient 5 héél dikke vette ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️

Al bijna 20 jaar is David Baldacci mijn favoriete schrijver. Die staat voor mij op eenzame hoogte in het thrillergenre. Dit boek kan zich eraan meten, een van de beroemdste schrijvers ter wereld. Een absoluut briljante thriller over de onderwereld in de drugs, maar zoveel meer dan dat. Je wilt weten hoe het verdergaat, met die ene persoon, slaagt de andere in een levensgevaarlijke opdracht? En zo blijf je lezen, nog 1 hoofdstuk, nog 1 blz…. Vergeet je nachtrust maar, de rust keert pas weer als je aan het einde het boek met een diepe zucht dichtslaat. Ik heb zó genoten van dit boek. Het einde had ik anders verwacht en ben ik nog aan het verwerken.

De Paarse Engel is zeker niet de eerste thriller met een Amerikaanse geheim agent in de hoofdrol, wat maakt dat Richmen moet opboksen tegen grote en bekende namen. De valkuil is om een kopie te worden van iets dat al bestaat of dat het clichématig wordt. Met hoofdpersonage Jim Matteos lijkt Richmen aanvankelijk een niet al te onderscheidend hoofdpersonage te hebben neergezet. Een geheim agent gepositioneerd als een echte lone wolf die niet alleen een strijd tegen het kwaad levert, maar ook tegen zichzelf, is niet meteen de meest unieke benadering. Toch slaagt Era Richmen erin om zich te onderscheiden van de massa. Elk afzonderlijk hoofdpersonage heeft een weldoordacht achtergrondverhaal, waardoor je beter hun drijfveren begrijpt. In de persoon van Jim Matteos weet Richmen een intrigerend karakter neer te zetten, die probeert het juiste te doen in een wereld die steeds slechter en egoïstischer wordt, terwijl hij zelf wordt achtervolgd door zijn demonen uit het verleden. Voeg daar een plot aan toe dat bij elke pagina meeslepender en interessanter wordt, aangevoerd door een vlotte schrijfstijl en een breed scala aan uitstekend getimede actiescènes en je hebt een originele actiethriller die je steeds dieper in het verhaal trekt. Als een ervaren thrillerauteur zet Richmen meerdere sterke plotlijnen uit die vervolgens probleemloos langs elkaar lopen en bovenal elkaar versterken. Door op meerdere borden te schaken, valt het verhaal geen moment stil. De Paarse Engel is een thriller van Nederlandse bodem met internationale allure. Steeds als je denkt dat je de beste scènes achter de rug hebt, komt Richmen weer met een nieuwe verhaallijn. De Paarse Engel staat van begin tot eind strakgespannen en ontvouwt zich als een onuitputtelijke bron aan spanning en entertainment. Echter is De Paarse Engel meer dan een vermakelijke actiethriller. Als je dieper graaft, ontdek je ook de boodschap die Richmen met zijn lezer wil delen. De enorme verschillen tussen arm en rijk, verscheidene politici met een verborgen agenda en de onderhandse praktijken die Richmen in de loop van het verhaal uiteenzet zijn slechts enkele voorbeelden van de kritische kanttekeningen die hij plaatst bij het Amerika anno nu, maar ook de aard van de mens.

En de vraag of dit een actiethriller is, kan ik volmondig met ja beantwoorden. Met De Saraceense Samenzwering lees je een boek waar geen eind aan mag komen. Een nagenoeg driehonderd pagina’s lange adrenalinerush. Van de ene actie-scene belandt je in de volgende. Als lezer kom je zelf ook in actie. Je blijft lezen. Om pas te stoppen wanneer je het boek dichtslaat. Geheim agent Jim Matteos is de paperback equivalent van Jason Bourne (Ludlum) of Ethan Hunt (Mission Impossible). Een papieren actiefilm. Dit smaakt naar meer. En daar hoop ik op. En op een filmmaker die het aandurft.

Jim brengt in zijn eentje al heel wat bij je teweeg. Hij is echt sympathiek, maar ook keihard. Hij is de slimste en de beste in zijn werk ook, maar kan m.b.t. zichzelf zulke dingen doen en denken dat je denkt: kerel, niet doen da’s dom. Lees: Jim pakt je volledig in. Geweldig hoe zijn achtergronden en privéleven verweven worden in dit schokkende en sensationele gebeuren. Dat maakt dit verhaal nu ook zo extra goed. Want waar je getrakteerd wordt op technische snufjes, op snoeiharde en brute scènes waarbij dreiging als een grote donderwolk mondiaal over je heen hangt, wordt je gevoel en empathisch vermogen aangesproken door de wijze waarop de personages inclusief achtergronden neergezet zijn. Het maakt duidelijk waarom ze nu staan waar ze staan, waarom ze doen wat ze doen. Moord, slachtoffers, daders, geheim agenten. Je begrijpt, je veroordeelt en je wordt flink aan het twijfelen gezet. Degene die ik zó graag wil vertrouwen ook; doet Richmen aan happy end of niet? Het is hopen en nagelbijten.

Het verhaal begint met een spannende scène en de toon wordt direct gezet. De Saraceense Samenzwering staat vol met spannende momenten. De spanningsboog blijft gespannen in dit boek. Het boek leest als een trein door de fijne schrijfstijl, korte hoofdstukken en de personages die je nieuwsgierig maken. De personages zijn goed neergezet, je wordt meegevoerd in hun gevoelens, belevenissen en angsten. De auteur kruipt echt in de huid van de personages waardoor het geloofwaardig overkomt. Het verhaal is realistisch geschreven en heeft een actueel thema in het verhaal. Dit zou zo vandaag of morgen kunnen gebeuren. De Saraceense Samenzwering zet je dan ook aan het denken.

Het leek nauwelijks mogelijk voor auteur Era Richmen om ‘De Saraceense Samenzwering’ te evenaren, laat staan te overtreffen, maar wie dat denkt, staat een verrassing te wachten. Wat Richmen laat zien middels ‘De Paarse Engel’ evenaart –minstens!- hetgeen hij heeft gepresteerd met zijn eersteling. ‘De Paarse Engel’ is een ijzersterke thriller. Het boek kent een uiterst intelligente constructie, tal van verrassende plotwendingen en spanning alom, maar is vooral bijzonder goed geschreven. De personages komen uitstekend uit de verf en Richmen ziet kans om Jim Matteos voor de nieuwe lezers voldoende te introduceren zonder hen die het eerste deel hebben gelezen, het gevoel te geven in een herhaling te zijn terechtgekomen.